.. คุณเชื่อไหมว่า...ความรักกับความเหงาอยู่ใกล้กันเพียงนิดเดียวเท่านั้น ความรักมักแสดงตนให้เราได้เห็นคุณค่าได้เรียนรู้กับมันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

คนเราเลือกที่จะมีความรักมากกว่าที่จะมีความเหงาแต่นั่นก็เป็นเรื่องธรรมชาติเพราะมนุษย์เราเป็นสัตว์สังคมยอมต้องการเพื่อนตลอดเวลา คนเราเรียนรู้ที่จะรัก จมอยู่กับคำว่าความรักจนกลายเป็นผูกติดกับมัน

บางคนผูกติดกับความรัก จนกระทั่งความรักไม่มีอากาศหายใจ สุดท้ายแล้วความรักก็ตายจากและหลีกหนีเราห่างไกลไปเรื่อยๆ ท้ายที่สุดเราก็เหลือเพียงความเหงาและเดียวดายเท่านั้นที่ยังอยู่ ตัวเราเองมักคิดว่าที่มีความเหงาเกิดขึ้นเพราะความรักจากเราไป

แต่แท้จริงแล้วมันอยู่เคียงข้างเราตลอดเวลาต่างหากล่ะ คิดดูสิห่างเราไม่มีความเหงาจะทำให้เราได้เรียนรู้ที่จะมีความรักได้อย่างไรเราจะมองเห็นความรักเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดได้หรอ

ไม่เลยเรามองไม่เห็นหากเราไม่ได้เรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวและได้รู้จักกับเพื่อนที่ชื่อว่าความเหงา ความเหงาคอยอยู่เป็นเพื่อนเราคอยให้กำลังใจเราว่าเราจะต้องรักตัวเองให้มากขึ้นนะ อยู่เพื่อตัวเราเองทำวันทุกวันให้มีความสุขได้ด้วยตัวของเราเอง

. . . เมื่อเราเรียนรู้ที่จะเหงา . . . เชื่อเถอะว่า อีกไม่นานนักหรอกเราก็จะได้เรียนรู้ที่รัก มันเป็นวัฏจักรที่ไม่มีวันจบสิ้นและเราทุกคนไม่มีทางที่จะเถียงตัวเองได้เลยว่าเราไม่รู้จักทั้งความรักและความเหงา